محرم

قبل  از رسیدن به سن‌مدرسه ٬  ما با مراسم سینه زنی اخت بودیم  .

چون صدایمان بچه گانه بود و ریم‌نوحه های مردانه را بهم  می زد .

دستمان را می گرفتند و از صف بیرون می کشیدند  .

خوب خوشمان نمی آمد با آن همه گل مالی که کرده بودیم و  تحمل داغی اسفالت  با پوست نازک کف پاهایمان 

حالا ما را بیرون بکشند 

و یا داخل خانه هایی که درش برای ورود دسته های عزا داری باز بود ما را راه ندهند .

در شهر ما معمولا از هفتم محرم  دسته های عزا داری شب ها  بیرون می آمدند 

روز ها بعد از نماز ظهر و عصر  مراسم سخنرانی و بعد روضه خوانی بود 

مداحی به این سبک اصلا وجود نداشت .

بعضی خونه ها روضه خوانی داشتند 

و نماد آن علم کوچکی بود که سر در خانه آویزان می شد 

روحانیون آن زمان اکثرا فقط روضه می خواندند 

البته یک شیخی هم بود اهل اصفهان که در مجالس زنانه مرتب به خانمها  ٬ البته بعضی وقتا با لحن تند تذکر می داد 

که حجابت را رعایت کن 

از سفره و نذری هم خبری نبود 

ولی چایی و شربت و آب یخ آغشته به گلاب فراوان بود 

دسته زنجیر زنی هم در شهر ما نبود 

ظاهرا ممنوع شده بود 

فقط سینه زن داشتیم که بعضی ها آنقدر محکم به تخت سینه خود می زدند که محل ضربه ها مانند سوختگی پوست می انداخت 

انقلاب که شد کل مراسم هم دستخوش تعویض شد 

سر و کله ی مداح های میلیونی پیدا شد 

سخنرانی ها شکل گرفت که با محتوا هستند 

مردم هم با سواد تر شدند و ترجیح می دهند پای منبر کسانی بنشینند که حرفی برای گفتن داشته باشند 

و انتقادی هم از وضع موجود داشته باشند