یادی از روزهای بی بازگشت

زمانی که آبادان بودیم 

جنگ شروع شد 

از زمین و آسمان آتش می بارید 

پالایشگاه آبادان . محل ذخیره ی سوخت . پالایشگاه بصره همه با هم شعله ور بود 

یک سربازی اصفهانی با شروع جنگ از مرخصی برگشت 

تعریف می کرد وقتی در خونه رسیدم پدرم راهم نداد 

گفت فرلر کرده ای ؟

تا برگ مرخصی را ندید من را پشت  در نگه داشت 

*****

یکی از بچه های نیروی  دریایی هم تعریف می کرد که سربازش را که فرلر کرده بود از مینی بوس پیاده کرد 

گفت بدبخت زمان جنگ حکم سرباز فراری اعدام است 

*****

یکی از بچه های آبادان روز قبل از شهادتش موهایش را اصلاح  و صورتش را کاملا صفا داده بود 

بهش گفتم علی خودت را خوشگل کرده ای ؟ 

لبخندی زد 

فردایش پدرش که آرایشگر بود برای تحویل جنازه ی سوخته شده مراجعه کرد 

*****

همسرم ماشین را بر می داشت و همراه  شیشه ی نوشابه می کرد به منظور  ساخت کتول مولوتف به خرمشهر که نصفش دست عراقی ها بود 

می برد 

بعد ها که جنگ طولانی شد دچار توهم شد و گریه نی کرد و می گفت خواب دیده ام که شهید می شوم

ترا به خدا هوای بچه ها را داشته باش

*****

چه روزگاری بود چقدر مردم نسبت به هم مهربون بودند 

روزگاری که برگشت اش خیلی سخته