چرا آخه

چرا ؟

چرا ما آدمها عادت کرده ایم همیشه بقیه را در غم خودمون شریک کنیم

چند وقت پیش مادر زنگ زد که فلانی شوهر دختر دایی عمه ات  پدر اقبال همبازی قدیمی ات به رحمت خدا رفته مراسمش در فلان مسجد 

بر قراره حتما بری ها وگرنه عمه گله می کنه !

گفتم مادر جان من باید کار و زندگی را رها کنم هفتاد کیلومتر رانندگی بکنم بروم برای مراسمی که هیچکسی  را نه من می شناسم نه اونا من را !

گفت : 

اقبال  که پنجاه و پنج شش سال پیش که همبازیت بود را نمی شناسی ؟

بالاخره پایش را  توی یک کفش کرد که باید بروی و بروی 

بالاخره ما هم ساعت دو بعدازظهر کرکره را پایین زدیم رفتیم مسجد 

همانطوری که حدس زدم  چهره ی آشنایی را ندیدم

نیمساعتی نشستم وقتی به خونه رسیدم با چهره  عبوس همسری روبرو شدم که با توپ پر 

گفت : مگه قرار نبود که امروز خرید برویم

گفتم چرا ولی اینطور شد 

حالا پا شو برویم 

ولی مگه راضی شد 

فردا به مادر زنگ زدم گفتم حاج خانم دیروز با این فاتحه بین من و حاج خانم دعوا انداختی 

گفت : 

مگه من فقط به تو گفتم به بقیه هم گفتم ولی هیچکدوم شون نرفتند خب تو هم نمی رفتی

دیدم حرفش واقعا منطقی  است  خب من هم نباید می رفتم 

حالا باید بروم ناز همسر را بکشم تا از خرید شیطان پیاده بشه